Dalekowzroczność
Dalekowzroczność, znana również jako nadwzroczność, to powszechny problem. Osoby z dalekowzrocznością mają trudności z widzeniem przedmiotów znajdujących się blisko nich, przy czym dobrze widzą to, co znajduje się daleko. W ciężkich postaciach nadwzroczności również odległe przedmioty mogą wydawać się rozmazane i niewyraźne. Dalekowzroczność jest dziedziczną przypadłością, która jest spowodowana defektem gałki ocznej. Gałka oczna osób z nadwzrocznością jest nieco krótsza, przez co światło skupia się za siatkówką, a nie na niej. Niekiedy gałka ma prawidłową długość, ale rogówka jest bardziej płaska niż powinna.
1. Objawy i rozpoznanie dalekowzroczności
Osoby dotknięte dalekowzrocznością mają problem z koncentrowaniem się na przedmiotach znajdujących się blisko, co powoduje u nich zmęczenie oczu, ból dookoła nich lub ból głowy umiejscowiony wokół czoła. Bóle głowy często pojawiają się, gdyż większość osób jest w stanie poradzić sobie z nadwzrocznością poprzez podświadomy większy wysiłek podczas patrzenia. Niestety, ta zdolność ciała do rekompensowania sobie braków sprawia, że u wielu dzieci z dalekowzrocznością nie dochodzi do szybkiej diagnozy problemu. W okresie dzieciństwa i pokwitania wiele osób dotkniętych nadwzrocznością nawet nie zdaje sobie sprawy z wady wzroku, gdyż młode oczy świetnie dopasowują się do sytuacji. Jednak z czasem zmiany w oczach związane z wiekiem przyczyniają się do pogorszenia zdolności oczu do akomodacji i pojawiają się symptomy nadwzroczności. Oprócz zamazanego obrazu przedmiotów znajdujących się blisko oraz bólów głowy, wśród objawów dalekowzroczności znajduje się zez. Zwykle rozwija się on pomiędzy drugim a trzecim rokiem życia. Zez może stale towarzyszyć dziecku lub pojawiać się tylko co jakiś czas.
Dalekowzroczność diagnozuje się za pomocą prostego testu, znanego jako refrakcja. Badanie sprawdza się także w przypadku dzieci i młodych osób, ponieważ uniemożliwia podświadome zamaskowanie nadwzroczności poprzez przystosowanie się oczu. Rozpoznanie dalekowzroczności ma miejsce zwykle w okresie dzieciństwa. Wiele dzieci rodzi się z nadwzrocznością, ale wyrasta z niej, w miarę jak gałka oczna wydłuża się do prawidłowego rozmiaru. Niekiedy jednak dalekowzroczność nie mija. Wówczas wskazane jest noszenie soczewek kontaktowych lub okularów. Bez podjęcia leczenia u dzieci może pojawić się bowiem zez.
Kiedy należy wybrać się z dzieckiem do okulisty? Jeśli dziecko trzyma książki blisko twarzy podczas czytania, ma zeza lub często cierpi na bóle głowy, należy koniecznie odwiedzić z nim specjalistę. Warto pamiętać, że w momencie narodzin dzieci są zwykle dalekowzroczne, ale stan ten niemal zawsze ustępuje samoistnie pomiędzy trzecim miesiącem a drugim rokiem życia dziecka.
2. Leczenie dalekowzroczności
Nadwzroczność leczy się w prosty sposób poprzez noszenie okularów lub soczewek kontaktowych.W zależności od stopnia zaawansowania dalekowzroczności, należy nosić okulary jedynie do czytania lub pracy na komputerze albo przez cały czas. Dorośli mogą poddać się operacji laserowej korekcji wzroku, jeśli chcą widzieć wyraźnie bez konieczności noszenia okularów. Nie każdy może jednak skorzystać z laserowego zabiegu. Nie do końca wiadomo, jakie mogą być długoterminowe skutki operacji laserowej na oczach. Wiele osób jest zadowolonych z rezultatu operacji, jednak jak w przypadku każdej ingerencji w ciało człowieka, należy liczyć się z ryzykiem powikłań. Decyzję o laserowej korekcji wzroku należy więc dobrze przemyśleć.