Czy nietrzymanie moczu można wyleczyć?
Według badań problem z inkontynencją, czyli nietrzymaniem moczu, dotyczy co dziesiątej osoby. Jednak istnieją sposoby, dzięki którym można sobie radzić z tym krępującym schorzeniem. Metoda leczenia jest dobierana przez lekarza w sposób indywidualny, ponieważ nietrzymanie moczu może mieć różne podłoże i występować z różnym nasileniem. Terapię standardowo rozpoczyna się od najmniej inwazyjnych sposobów leczenia.
1. Metody behawioralne w terapii inkontynencji
W niektórych przypadkach nietrzymania moczu bardzo skuteczną formą terapii są techniki behawioralne połączone ze zmianą stylu życia. Metoda ta polega na wykonywaniu szeregu ćwiczeń mających za zadanie wzmocnienie mięśni pęcherza moczowego. Trening polega między innymi na coraz dłuższym odwlekaniu chwili oddania moczu. Na samym początku należy wytrzymać dziesięć minut od czasu pojawienia się parcia na pęcherz. Po dłuższym treningu przerwy między oddawaniem moczu mogą wynosić nawet kilka godzin. Ćwiczeń tego rodzaju jest dużo więcej, są one w wielu przypadkach bardzo skuteczne, a co najważniejsze – zupełnie bezpieczne dla pacjenta.
2. Fizykoterapia w leczeniu inkontynencji
W przypadku pacjentów cierpiących na lekkie nietrzymanie moczu można uzyskać znaczną poprawę dzięki regularnym ćwiczeniom mięśni Kegla. Jednym z zadań tych mięśni jest wspomaganie procesu oddawania moczu. Wzmocnienie mięśni dna miednicy może przynieść wyjątkowo dobre rezultaty w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu. Jest ono również bardzo skuteczne w przypadku osób cierpiących na nietrzymanie moczu z parcia. Ćwiczenia mięśni Kegla nie należą do najtrudniejszych – polegają one na napinaniu mięśni dna miednicy w taki sposób, jakbyśmy chcieli zatrzymać mocz. Mięśnie należy trenować regularnie. Trening powinien składać się z kilku serii po dziesięć powtórzeń każda. Mięśnie Kegla można również wzmacniać, w przypadku kobiet, za pomocą rożków pochwowych lub za pomocą stymulacji elektrycznej. Specjalne elektrody umieszcza się w pochwie lub odbycie, aby stymulowały do pracy odpowiednie mięśnie.
3. Terapia farmakologiczna
W znacznej części przypadków istnieje konieczność połączenia terapii behawioralnej z farmakoterapią. Najczęściej stosowanymi lekami w terapii nietrzymania moczu są leki antycholinergiczne, których zadaniem jest ustabilizowanie pracy pęcherza moczowego. Leki te stosuje się głównie w terapii nietrzymania moczu z parcia. Niestety, stosowanie tych środków może powodować efekty uboczne takie jak: suchość w ustach, zaburzenia widzenia, zatwardzenia oraz zaczerwienienie twarzy. Dość często w leczeniu inkontynencji wykorzystuje się także miejscowo leki zawierające estrogen. Ich działanie łagodzi podrażnienia oraz wspomaga regenerację tkanki cewki moczowej, a także okolic pochwy. W przypadku mieszanego nietrzymania moczu lekami z wyboru są trójcykliczne leki przeciwdepresyjne.
4. Inwazyjne metody leczenia inkontynencji
Niestety, nie zawsze istnieje możliwość zastosowania terapii bezinwazyjnej. W niektórych uzasadnionych przypadkach istnieje konieczność zastosowania metoinwazyjnych. Jednym z takich sposobów jest robienie iniekcji do tkanki okalającej cewkę moczową. Substancje podane tą metodą zwiększają swoją objętość, dzięki czemu cewka zostaje zamknięta, a niekontrolowany wyciek moczu ograniczony. Gdy wszystkie wcześniej wymienione metody nie przyniosły efektu lub nie mogły być zastosowane, należy rozważyć przeprowadzenie operacji z wykorzystaniem implantów, sztucznych zwieraczy lub taśm podwieszających. Sztuczne zwieracze są dość często stosowane w przypadku leczenia mężczyzn, u których nietrzymanie moczu jest jednym z objawów raka prostaty.
Musisz to wiedzieć
Niestety, w niektórych przypadkach leczenie nie przynosi oczekiwanych efektów. W takiej sytuacji jedynym rozwiązaniem jest stosowanie produktów poprawiających komfort chorego. Jednym z takich produktów są chłonne wkładki urologiczne zabezpieczające bieliznę przed zamoczeniem, mogą być one stosowane w przypadku lekkiego nietrzymania moczu. W cięższych stanach należy zastosować specjalne pieluchomajtki dla dorosłych.