Obniżony nastrój a depresja
Gorsze dni zdarzyć się mogą każdemu. Jeśli jednak obniżony nastrój jest na porządku dziennym, wówczas można podejrzewać, że to jeden z objawów depresji. Obniżony nastrój może pojawić się w chwili niepowodzenia, w okresie żałoby po starcie bliskiej osoby czy w chwili większych życiowych problemów. Zdarza się jednak, że smutek i przygnębienie występują bez wyraźnej przyczyny i dotychczasowe sposoby relaksu czy poprawy nastroju nie przynoszą żadnych efektów.
Specjaliści często mówią o dystymii, definiując ją jako uporczywy spadek samopoczucia, który trwa co najmniej dwa lata. Objawy dystymii to: zmęczenie, przygnębienie, brak entuzjazmu, brak radości życia, niemożność odczuwania radości i szczęścia, smutek, * zniechęcenie. Są to zaburzenia nastroju, które wymagają odpowiedniej terapii i leczenia. Zdarza się, że cierpiący na dystymię ma lepszy okres w życiu – odczuwa radość i ma motywację oraz siłę do działania. Po pewnym czasie obniżony nastrój jednak powraca, stąd powinien to być sygnał do poszukania specjalistycznej pomocy. Leczenie depresji najczęściej przynosi poprawę samopoczucia.
1. Objawy depresji
Według kwalifikacji diagnostycznej DSM-IV, depresję diagnozuje się, jeśli u pacjenta występuje co najmniej pięć z wymienionych objawów: nastrój depresyjny trwa niemal przez cały dzień, poczucie przyjemności jest znacząco obniżone, utrata zainteresowań, spadek masy ciała lub nadmierne przybieranie na wadze, bezsenność lub senność i zbyt długi sen (który jednak nie przynosi odpoczynku), zmęczenie, utrata energii i siły do działania, pobudzenie lub zwolnienie motoryki ciała, nadmierne poczucie winy, niskie poczucie wartości, problemy z koncentracją, osłabiona pamięć, skrajne niezdecydowanie, myśli samobójcze.
Objawy choroby muszą trwać co najmniej dwa tygodnie. Depresja w znaczący sposób utrudnia codzienne funkcjonowanie i może przyczynić się do powstania problemów w życiu osobistym. Warto pamiętać, że obniżony nastrój nie musi wiązać się z depresją. Znane są bowiem charaktery określane mianem osobowości unikającej. Człowiek ma wówczas takie cechy jak: dopatrywanie się krytyki wobec siebie, poczucie niskiej wartości i niższości wobec innych, poczucie niedostosowania, unikanie kontaktów społecznych (w obawie przed krytyką i brakiem uznania), * niechęć do tworzenia związków i zdobywania nowych przyjaźni.
Jeśli jednak zły nastrój będzie trudny do pokonania, warto skonsultować swój problem z psychologiem. Ludziom z osobowością unikającą trudno jest bowiem określić, czy ich zachowanie jest związane z ich charakterem, czy może jest to już pierwszy objaw depresji.
