Rumień u dzieci
Rumień nie zawsze jest zakaźny. Jeśli wywołany jest on wirusem opryszczki lub bakteriami - może zarażać. Jeśli natomiast jego przyczyną jest alergia - nie. Najczęściej chorują na niego dzieci, które nie ukończyły jeszcze 12. roku życia.
Rumień wielopostaciowy to choroba skóry wywołana reakcją alergiczną na leki lub infekcją. Do jego wystąpienia może przyczynić się przyjmowanie barbituranów, penicyliny, fenytoiny lub sulfonamidów. Powodem pojawienia się rumienia u dzieci może być również infekcja wirusem opryszczki lub bakteriami z rodzaju Mycoplasma. Konkretna przyczyna jest jednak nieznana. Wiele wskazuje na to, że u osób dotkniętych rumieniem następuje uszkodzenie naczyń krwionośnych skóry oraz tkanek skóry. Wyróżnia się dwie postaci rumienia – łagodną i ciężką. Pierwsza z nich jest zwykle wywołana przez wirus opryszczki lub infekcje bakterii z rodzaju Mycoplasma. Z kolei ciężka postać rumienia jest znana jako zespół Stevensa-Johnsona i jest zazwyczaj spowodowana reakcją na leki. Rumień najczęściej pojawia się u dzieci i młodych osób.
1. Objawy i rozpoznanie rumienia u dzieci
U dziecka dotkniętego rumieniem może pojawić się gorączka, złe samopoczucie, świerzbienie skóry, ból stawów oraz liczne zmiany na skórze, które mogą wystąpić szybko i nawracać, ale też się rozprzestrzeniać. Często mają postać guzków, grudek lub wyglądają jak pokrzywka. Wokół zmian skórnych występują bladoczerwone okręgi. Ponadto mogą pojawić się pęcherzyki o różnej wielkości. Zmiany na skórze można zaobserwować na tułowiu, nogach, rękach, dłoniach oraz stopach, choć czasami pojawiają się na twarzy lub ustach. Niekiedy są symetryczne. Objawy towarzyszące rumieniowi to: zaczerwienione oczy, problemy ze wzrokiem, suche oczy, pieczenie lub świerzbienie oczu, wydzielina z oka, ranki w ustach oraz ból oczu.
Diagnozy rumienia dokonuje się głównie na podstawie wyglądu zmian skóry. Niekiedy przeprowadza się dodatkowe badania, na przykład biopsję zmiany skórnej oraz badanie próbki pod mikroskopem.
2. Leczenie rumienia u dzieci
Celem jest uzyskanie kontroli nad chorobą wywołującą rumień, zapobieganie infekcji oraz leczenie objawów rumienia. Jeśli lekarz podejrzewa, że symptomy pojawiły się w wyniku przyjmowania leków, może zalecić ich odstawienie. Chory ma za zadanie przyjmować leki przeciwhistaminowe, by opanować świerzbienie. Ponadto wskazane jest przykładanie do skóry wilgotnych kompresów. Jeśli przyczyna rumienia leży w infekcji wirusem opryszczki, należy stosować doustne leki o działaniu przeciwwirusowym. W celu złagodzenia gorączki i dyskomfortu można przyjmować leki dostępne bez recepty, ale dzieciom można podawać wyłącznie takie środki, które są przeznaczone dla małych pacjentów. Jeśli dziecko ma w ustach ranki, które utrudniają jedzenie i picie, trzeba smarować je miejscowym lekiem znieczulającym.
W leczeniu ciężkich objawów rumienia stosuje się:
- antybiotyki – w leczeniu infekcji skóry,
- kortykosteroidy – w celu opanowania stanu zapalnego,
- hospitalizację – w przypadku ciężkich postaci rumienia, zespołu Stevensa-Johnsona oraz toksycznej martwicy naskórka,
- dożylne podawanie immunoglobulin – by zatrzymać rozwój choroby.
Łagodna postać rumienia wielopostaciowego znika zwykle w ciągu 2–6 tygodni, ale może powrócić. Cięższe postaci są niestety trudniejsze do leczenia. Zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczna martwica naskórka mogą doprowadzić nawet do śmierci chorego.