Leczenie depresji – fototerapia
Modna w ostatnim czasie stała się fototerapia, która polega na leczeniu światłem epizodów depresyjnych. Światłoterapia znalazła zastosowanie przede wszystkim w leczeniu depresji sezonowej.
1. Kiedy się stosuje fototerapię
Stosuje się ją również w przypadku innego rodzaju zaburzeń psychicznych, takich jak: bulimia, zaburzenia snu, chroniczna depresja. Przeciwwskazaniem do stosowania fototerapii jest choroba afektywna dwubiegunowa. Naukowcy nie poznali jeszcze mechanizmu działania tej metody terapii. Aby była ona skuteczna, konieczne jest działanie światła na poziomie oczu chorego. Specjaliści uważają, że fototerapia ma związek z wewnętrznym zegarem biologicznym, który zlokalizowany jest w przedniej części podwzgórza (jądro nadwzrokowe). Pośredniczy ono w wydzielaniu neurotransmiterów, m.in. melatoniny produkowanej i wydzielanej przez szyszynkę. Rano poziom melatoniny spada, by wieczorem gwałtownie wzrosnąć.
2. Na czym polega fototerapia
Fototerapia polega na regularnej ekspozycji na światło, które emitowane jest przez specjalną lampę. Ustawia się ją w odległości maksymalnie 90 cm od pacjenta. Chory w czasie terapii światłem powinien czytać książkę lub zajmować się innym rodzajem aktywności. Czas naświetlania uzależniony jest od natężenia światła. Warto zaznaczyć, że lampy do światłoterapii wyposażona są w filtry promieniowania ultrafioletowego – wszystko po to, by uczynić ten sposób leczenia bezpieczniejszym. Efekty terapii powinno się już zauważyć po około dwóch tygodniach leczenia. Gdy stosuje się ją w leczeniu depresji sezonowej, wówczas warto przedłużyć naświetlania do czasu nastania wiosny, powtarzając sesję co 2–3 dni. Jeśli mimo prawidłowego stosowania fototerapii przez co najmniej miesiąc nie widać poprawy nastroju, wówczas powinno się uznać, że w tym przypadku światłoterapia nie przynosi pozytywnych efektów. Fototerapia obarczona jest niskim ryzykiem skutków ubocznych. Depresja jest chorobą, która bezwzględnie wymaga leczenia. Istnieje kilka jej postaci. Depresja u dzieci i u dorosłych wymaga innego rodzaju terapii. Konieczna jest zatem konsultacja z psychologiem i/lub psychiatrą, który pomoże podjąć odpowiednie leczenie.
