Terapia przy pomocy insuliny

W przypadku cukrzycy typu 1 podstawową formą leczenia jest insulinoterapia. W przypadku cukrzycy typu 2 podaje się ją dopiero wówczas, gdy leki przeciwcukrzycowe nie działają. Aplikuje się ją również w stanach nagłych takich jak: śpiączka, kwasica cukrzycowa, jak również w przebiegu cukrzycy ciężarnych.

Insulina to lek przeciwcukrzycowy stosowany u zdecydowanej większości pacjentów. Może być podawana podskórnie, dożylnie, domięśniowo, za pomocą penów, strzykawek lub pompy insulinowej.

Podział insulin z uwzględnieniem czasu ich działania:

• insuliny krótkodziałające (czas działania od 6-8 godz.),
• insuliny o pośrednim czasie działania (czas działania 16-18 godz.),
• insuliny długodziałające (czas działania ok. 24 godz.),
• szybko działające analogi insuliny (czas działania 3-4 godz.),
• długo działające analogi insuliny (czas działania ok. 24 godz.),
• mieszanki insulinowe (stosowane głównie w leczeniu cukrzycy typu 2).

W przypadku terapii cukrzycy z użyciem insuliny uwzględnia się czynniki takie jak:

• potrzeby chorego wynikające ze stadium zaawansowania choroby,
• tryb życia pacjenta,
• rodzaj leku i urządzenia do jego aplikacji,
• koszty terapii,
• cel terapii.

Wyróżnia się następujące modele insulinoterapii:

• stosowanie insuliny wspólnie z lekami doustnymi w cukrzycy typu 2,
• stosowanie mieszanek insulinowych,
• leczenie „intensyfikowane”,
• intensywna insulinoterapia,
• intensywna insulinoterapia czynnościowa,
• pompa insulinowa.

Na rynku farmakologicznym wiele jest preparatów służących do insulinoterapii. Niektóre z nich działają szybko i długo się wchłaniają, inne z kolei (m.in. protaminowe, izofanowe) zaczynają działać dopiero po godzinie od zastosowania. Zanim insulina zostanie podana, konieczne jest zdezynfekowanie miejsca wkłucia (wodą z mydłem lub spirytusem). Sama aplikacja leku nie jest bolesna, przy założeniu że insulina jest wstrzykiwana poprawnie.

Podstawowe zasady wstrzykiwania insuliny:

• zadbaj o spokój i ciszę,
• zmieniaj miejsca wstrzyknięć (można to robić zgodnie z ruchem wskazówek zegara: łopatka → ramię → brzuch → pośladek → udo), należy jednak pamiętać, by zachować odległość co najmniej 2,5 cm od ostatniego miejsca wkłucia,
• jeśli nie jesteś w stanie samodzielnie dokonać iniekcji (np. cierpisz na igłofobię), musisz o pomoc poprosić kogoś bliskiego i zaufanego,
• zmieniaj igły od pena (jeśli są tępe lub zatkane, wstrzykiwanie insuliny będzie bolesne),
• iniekcję wykonuj głęboko podskórnie, najlepiej ujmując tkankę skórną w fałd.

Cukrzyca typu 2 ma stosunkowo charakterystyczne objawy (duże pragnienie, osłabienie, oddawanie dużej ilości moczu, utrata wagi, infekcje układu moczowo-płciowego). Pojawiają się one u coraz młodszych pacjentów. Cukrzyca jest uznana za chorobę cywilizacyjną XXI wieku, stąd tak wiele mówi się o odpowiedniej profilaktyce. O ile bowiem cukrzycy typu 1 nie można zapobiec, o tyle wystąpienie cukrzycy typu 2 może być związane z niehigienicznym trybem życia, nadwagą, brakiem aktywności fizycznej czy nieleczoną insulinoopornością.