Krótka faza lutealna

Po zakończeniu jajeczkowania wytwarzane jest ciałko żółte, które zastępuje pęknięty pęcherzyk Graffa. Jego zadaniem jest produkcja progesteronu, przygotowującego endometrium do zagnieżdżenia się zapłodnionej komórki jajowej. Swoją funkcję pełni ono przez około dwa tygodnie, a jeśli nie dojdzie do zapłodnienia – obumiera. Fazę poowulacyjną nazywa się dlatego czasami fazą ciałka żółtego. Z łaciny ciałko żółte to corpus luteum, stąd inna nazwa – faza lutealna.

Zapłodnienie komórki jajowej następuje w jajowodzie. Wędrówka zapłodnionej komórki jajowej do macicy trwa około tygodnia. Implantacja zarodka w śluzówce macicy obejmuje kolejne dwa dni. W przypadku, gdy taki stan błony śluzowej macicy trwa krócej niż dziesięć dni, to zagnieżdżenie się embrionu w łonie matki ma niewielkie szanse. Krótka faza lutealna może więc stanowić jedną z przyczyn kobiecej niepłodności.

Na długość cyklów miesiączkowych wpływa długość fazy przedowulacyjnej – jest to tzw. faza niższych temperatur. Pewna nieregularność w długości cyklów u dojrzałej kobiety w wieku rozrodczym jest całkowicie normalna. Jeśli różnica między najdłuższym a najkrótszym cyklem w roku wynosi siedem dni, można je uznać za cykle regularne. Jeśli różnica ta mieści się w granicach od ośmiu do dwudziestu dni, takie cykle traktuje się jako umiarkowanie nieregularne. Jeśli jednak różnica w długościach cyklów przekracza dwadzieścia dni, mówi się wówczas o cyklach nieregularnych. Uwagi te nie dotyczą pierwszych cyklów po porodzie, w premenopauzie i w okresie dojrzewania.

Czas trwania cyklu miesiączkowego zależy zatem od długości fazy poprzedzającej jajeczkowanie. Faza lutealna, a więc poowulacyjna faza wyższych temperatur ciała, powinna być zawsze taka sama. Jak sprawdzić, jak długa jest faza lutealna? Należy prowadzić dzienniczek obserwacji, w którym zapisywane będą codzienne pomiary temperatury ciała. Faza lutealna obejmuje dni z podwyższoną wartością temperatur w cyklu i trwa aż do ostatniego dnia przed krwawieniem miesiączkowym. Jeśli nie trwa ona przynajmniej dziesięć dni, w przypadku problemów z płodnością należy zgłosić się do lekarza.

Dieta kobiety z krótką fazą lutealną przypomina tą, stosowaną w leczeniu zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Podstawową jej zasadą jest ograniczenie ilości tłuszczów zwierzęcych w pokarmie. Zaleca się zastępowanie tłuszczów zwierzęcych jak najmniej przetworzonymi tłuszczami roślinnymi, np. olejami roślinnymi – słonecznikowym, sojowym, oliwą z oliwek. Bardzo ważne jest dostarczanie organizmowi błonnika, który nie tylko reguluje pracę jelit, ale także obniża zbyt wysoki poziom estrogenów we krwi. Dobre źródła błonnika stanowią: nasiona roślin strączkowych, produkty zawierające pełne ziarna zbóż, owoce, warzywa.

Można również wspomagać się dodatkowo suplementacją. Jakie witaminy i minerały normują długość fazy lutealnej? Przede wszystkim witamina B6, ponieważ pomaga utrzymać właściwy poziom estrogenów we krwi. Zaleca się przyjmowanie 200-600 mg witaminy B6 dziennie. Odpowiednimi minerałami są magnez i wapń. Magnez: 500 mg dziennie. Wapń: 250 mg dziennie. Jeśli stosowanie diety nie przyniesie żadnych rezultatów po około trzech kolejnych cyklach, należy skonsultować się z ginekologiem. Warto wówczas prowadzić zeszyt obserwacji cyklów, zwłaszcza wykresy temperatury ciała.