Syndrom rezygnacji. Dzieci ze Szwecji nagle zapadają w śpiączkę. Dlaczego?
Od kilku dekad w Szwecji dochodzi do nietypowego zjawiska, które dotyczy dzieci. Na początku stają się mniej aktywne, nie chcą się bawić i jeść, a potem nagle zapadają w śpiączkę. Co ciekawe ten syndrom występuje wyłącznie wśród emigrantów.
Syndrom rezygnacji. Dzieci emigrantów nagle zapadają w śpiączkę
W tym artykule:
Dziecięca śpiączka w Szwecji
Od dziesięcioleci Szwecja boryka się z tajemniczym problemem. Dzieci należące do pewnej grupy społecznej z nie dońca znanej przyczyny zapadają w śpiączkę. To bardzo rzadkie zaburzenie w 1958 roku zostało opisane przez szwedzką psychiatrkę Annę-Lisę Annel.
Jak stwierdziła, może być związane z ciężkim urazem psychicznym. Wraz z biegiem lat ten problem zaczął dotykać coraz większej liczby osób, co spowodowało, że w 2014 roku Szwedzka Krajowa Rada ds. Zdrowia i Opieki Społecznej uznała syndrom rezygnacji za oddzielną jednostkę diagnostyczną.
W 2019 roku przeprowadzono badania, w których wzięło udział 46 dzieci dotkniętych tą przypadłością. Stwierdzono, że rozwija się głównie u dzieci ubiegających się o azyl, zagrożonych deportacją, mających za sobą traumatyczne przeżycia i narażonych na przemoc i prześladowania.
Kolejna fala uchodźców? Polska już się szykuje
Były to osoby należące do prześladowanych i represjonowanych mniejszości etnicznych i pochodzili m.in. z byłego Związku Radzieckiego, byłej Syrii i Jugosławii i Bałkanów. Co ciekawe, ta dziwna choroba występuje wyłącznie w Szwecji, poza kilkoma przypadkami odnotowanymi wśród uchodźców z Australii, którzy pochodzą z wyspy Nauru.
Jak objawia się syndrom rezygnacji?
Syndrom rezygnacji, czyli dobrowolna śpiączka ze strachu przed życiem, to reakcja obronna u dzieci uchodźców. Jest poważnym zaburzeniem psychicznym. W początkowym stadium u pacjenta pojawia się depresja, a na późniejszym etapie rozwoju występuje stopniowe wycofanie przechodzące w apatię i otępienie. W skrajnych przypadkach kończy się właśnie śpiączką.
U dzieci można zauważyć brak motywacji do wykonywania codziennych czynności, zaburzenie mowy, odmawianie przyjmowania posiłków, nieotwieranie oczu, bezruch i całkowite wycofanie z życia. Ten syndrom może trwać nawet kilka lat i rozwinąć się nawet u dzieci, które wcześniej były pełne energii i sprawiały wrażenie szczęśliwych.
Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl
Treści w naszych serwisach służą celom informacyjno-edukacyjnym i nie zastępują konsultacji lekarskiej. Przed podjęciem decyzji zdrowotnych skonsultuj się ze specjalistą.
