Wyniki morfologii krwi

Badanie krwi sprawdza takie parametry, jak:

• erytrocyty

Ich prawidłowa wartość wynosi 3,8 M/µl dla niemowląt, 3,9–5,6 M/µl dla kobiet i 4,5–6,5 M/µl dla mężczyzn. Zbyt wysoka ilość erytrocytów to rzadkość. Może ją spowodować na przykład przebywanie wysoko w górach. Znacznie częściej zdarzają się przypadki zbyt małej zawartości czerwonych krwinek we krwi. Przyczyną takiego stanu jest anemia wynikająca z bardzo różnych powodów. Do najczęstszych należą nadmierne krwawienia menstruacyjne, ciąża, utrata krwi w przebiegu nowotworów, wrzodów żołądka lub dwunastnicy, choroby szpiku i nerek oraz niedobór żelaza, witaminy B12 lub kwasu foliowego.

• hemoglobina

Prawidłowy wynik hemoglobiny to 6,8–9,3 mmol/l lub 11,5–15,5 g/dl dla kobiet i 7,4–10,5 mmol/l lub 13,5–17,5 g/dl dla mężczyzn. Zbyt niski poziom hemoglobiny wskazuje na anemię, a zbyt wysoki może oznaczać odwodnienie organizmu lub problemy z wydolnością układu krążeniowo-oddechowego.

• hematokryt

Norma dla tego parametru to 35-39% dla dzieci do lat 15, 37-47% dla kobiet i 40-51% dla mężczyzn. Przyczyną zbyt niskiego wyniku jest anemia, a zbyt wysokiego odwodnienie organizmu lub czerwienica.

• makrocytoza (MCV), czyli średnia objętość krwinki czerwonej

Normy mieszczą się w granicach 80–97 fl. Większe wartości nie są powodem do obaw, jednak wyniki wyższe niż 110 fl mogą wiązać się z anemią wynikającą z niedoboru kwasu foliowego lub witaminy B12. Wartości poniżej normy sugerują niedobór żelaza.

• MCH - średnia zawartość hemoglobiny w erytrocycie

Prawidłowy wynik to 26–32 pg. Wartość ta wskazuje, czy czerwone krwinki zawierają prawidłową ilość hemoglobiny. Jeśli zawierają jej zbyt mało, oznacza to niedobarwienie najczęściej wynikające z niedoboru żelaza.
MCHC - średnie stężenie hemoglobiny w krwince czerwonej
Norma dla tego parametru to 31–36 g/dl lub 20–22 mmol/l. Niższe wartości oznaczają anemię z powodu niedoboru żelaza.

• leukocyty

Norma to 4,1-10,9 K/µl (G/l). Wartości wyższe występują podczas infekcji, stanów zapalnych lub białaczki, chociaż przyczyną nadmiaru leukocytów może być również intensywny wysiłek fizyczny, nadmiar stresu lub długotrwałe opalanie. Zbyt mała ilość leukocytów może wynikać z niedoboru granulocytów, limfocytów lub obu tych rodzajów komórek. Dochodzi do tego w konsekwencji leczenia (np. przeciwnowotworowego) lub uszkodzenia szpiku.

• limfocyty

Prawidłowe wartości mieszczą się w granicach 0,6–4,1 K/µl lub 20–45%. Przyczyną wartości wyższych może być chłoniak, przewlekła białaczka limfocytowa, szpiczak mnogi, dziecięce choroby zakaźne lub nadczynność tarczycy. Niższe wartości notuje się u chorych na AIDS i osób cierpiących na zakażenia bakteryjne. Niekiedy niedobór limfocytów diagnozuje się jako cechę wrodzoną dzieci, a wtedy konieczne jest szybkie wprowadzenie leczenia. Z kolei normą jest większa ilość limfocytów u dzieci do lat 4.

• monocyty

Prawidłowy wynik dla tego parametru to 0,1–0,4 G/l. Nadmiar monocytów może oznaczać: mononukleozę zakaźną, zakażenia bakteryjne lub pierwotniakowe, zapalenie wsierdzia, białaczkę monocytową, chorobę Leśniowskiego-Crohna, nowotwory lub urazy chirurgiczne. Wartości poniżej normy mogą wskazywać na infekcję lub wynikać z przyjmowania niektórych leków, jednak niedobór monocytów nie stanowi zagrożenia dla zdrowia pacjenta.

• trombocyty

Normą są wartości w granicach 140–440 K/µl (G/l). Większą ilość trombocytów notuje się po intensywnym wysiłku fizycznym, przy przewlekłych zakażeniach, nadpłytkowości samoistnej, niedoborze żelaza, w ciąży lub po usunięciu śledziony. Przyczyną niedoboru trombocytów mogą być leki przeciwbólowe, antybiotyki, toksyny bakteryjne, choroby autoimmunologiczne, ostre białaczki lub przerzuty raka.

Badanie morfologiczne pomaga wykryć drobne problemy zdrowotne, jak na przykład infekcje, ale może również stać się pierwszym krokiem w kierunku diagnostyki poważnych schorzeń, jak choćby chorób nowotworowych. Interpretacja wyników morfologii powinna się opierać na normach podawanych przez laboratorium, gdyż różne placówki stosują różne metody. W związku z czym zakresy norm mogą różnić się między poszczególnymi laboratoriami.