Kiła wrodzona
Kiła wrodzona występuje wtedy, gdy do zakażenia krętkiem bladym dochodzi u dziecka w życiu płodowym od chorej matki. Zakażenie kiłą u płodu następuje zazwyczaj po piątym miesiącu od zapłodnienia, gdy bariera łożyska ulega osłabieniu i gdy istnieje już zakażenie krwi u matki – czyli 2-3 lata od pierwotnej infekcji u kobiety. Niekiedy kiła w ciąży prowadzi do wewnątrzmacicznej śmierci płodu, poronienia lub do urodzenia martwego dziecka. Jeśli dziecko urodzi się żywe, objawy choroby i tak ujawniają się zwykle w późniejszym okresie jego życia. Może występować wówczas u dziecka tzw. kiła wrodzona wczesna (łac. lues congenita recens) i kiła wrodzona późna (łac. lues congenita tarda).
Kiła wrodzona
W tym artykule:
Zagrożenia dla dziecka wywołane kiłą
Właściwie dobrana kuracja antybiotykowa, zastosowana przed 16 tygodniem ciąży, zmniejsza ryzyko wewnątrzmacicznego zakażenia płodu. U 40% ciężarnych nie podejmujących leczenia, następuje śmierć płodu (najczęściej występują urodzenia martwe), przedterminowy poród, wczesny zgon noworodka, a także wykształcenie kiły wrodzonej. Jak wykazują badania, 21% matek chorujących na kiłę ponad 2 lata kończy ciążę poronieniem lub urodzeniem martwego dziecka; 13% – urodzeniem dziecka, które umiera w ciągu dwóch miesięcy od porodu; 43% – urodzeniem dziecka z cechami kiły wrodzonej; 23% – urodzeniem zdrowego dziecka. Obecnie wykonywanie odczynu Wassermanna na obecność kiły we wczesnej ciąży jest wśród przyszłych mam badaniem rutynowym. W grupach wysokiego ryzyka badania przesiewowe powinny być powtórzone w trzecim trymestrze ciąży i przy porodzie.
Objawy kiły wrodzonej
Objawy kiły wrodzonej można podzielić na dwie grupy, w zależności od czasu ich ujawniania się. Ogólnie mówi się o tzw. kile wrodzonej wczesnej i kile wrodzonej późnej. Jakie są ich objawy? Wczesne objawy kiły występują u dziecka do drugiego roku życia (zdecydowanie najwcześniej między drugim a dziesiątym tygodniem życia). Późne objawy kiły pojawiają się po drugim roku życia dziecka i są niezakaźne.
Leczenie kiły wrodzonej u dzieci
Wszystkie dzieci urodzone przez matki chorujące na kiłę w ciąży leczone są poprzez jednorazowe podanie penicyliny benzatynowej G w dawce 50000 IU na kg masy ciała. W przypadku kiły wrodzonej wczesnej terapia polega na podawaniu penicyliny krystalicznej w dawce 50000 IU na kg masy ciała dwa razy dziennie przez 15 dni lub ewentualnie na podawaniu penicyliny prokainowej w dawce 300000 IU na kilogram masy ciała dwa razy dziennie przez 15 dni. W przypadku kiły wrodzonej późnej podaje się penicylinę prokainową w dawce jednorazowej 600000-1200000 IU w zależności od masy ciała przez 30 dni. Jeśli u dziecka (ale tylko powyżej pierwszego miesiąca życia) występuje ciężka alergia penicylinowa, w leczeniu kiły wrodzonej stosuje się erytromycynę doustnie w dawce 7,5-12,5 mg na kg masy ciała cztery razy dziennie przez 30 dni.
Źródła
- Dobrzańska A., Ryżko J., (red.), Pediatria. Podręcznik do Państwowego Egzaminu Lekarskiego i egzaminu specjalizacyjnego, Wydawnictwo Urban&Partner, Wrocław 2005, s. 147, ISBN 83-89581-25-6.
- Jonderko G., (red.), Podręczna encyklopedia zdrowia, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2002, s. 513, ISBN 978-83-7506-075-1.
Treści w naszych serwisach służą celom informacyjno-edukacyjnym i nie zastępują konsultacji lekarskiej. Przed podjęciem decyzji zdrowotnych skonsultuj się ze specjalistą.
