Na czym polega badanie dna oka?

Badanie dna oka, czyli oftalmoskopia, należy do podstawowych badań okulistycznych. Polega na diagnozie tylnej części oka. Przyrządem do tego służącym jest wziernik oczny. Badanie dna oka dostarcza wielu cennych informacji, pozwala też na wykrycie chorób, również na wczesnym etapie rozwoju.

1. Trzy metody badania dna oka

Dno oka może zostać obejrzane w trojaki sposób:

1. oftalmoskopia bezpośrednia – okulista trzyma wziernik przed własnym okiem, stopniowo zbliżając go do oka pacjenta. Badanie oczu odbywa się w zaciemnionym pomieszczeniu. Lekarz prosi o spoglądanie w różnych kierunkach, dzięki czemu może obejrzeć konkretne miejsce;

2. oftalmoskopia pośrednia – do badania potrzebna jest soczewka skupiająca o znacznej sile. Okulista trzyma ją przed okiem pacjenta. Lekarz widzi obraz powiększony i odwrócony;

3. trójlustro Goldmanna – uprzednio należy znieczulić rogówkę. Następnie specjalista nakłada na nią trójlustro (trzy lustra otaczają soczewkę skupiającą).

Zobacz film: "Jak zadbać o prawidłowe relacje z dzieckiem?"

2. Kiedy przeprowadza się badanie dna oka?

Wskazaniami do wykonania badania dna oka są:

• choroby, w których współwystępują zmiany na dnie oka (m.in. cukrzyca, nadciśnienie, choroby krwi),

• nieprzytomność lub stan po utracie przytomności,

• urazy czaszki,

• zaburzenia równowagi,

• zaburzenia widzenia barw i ostrości widzenia,

• zażywanie niektórych leków,

• zez u dzieci.

Badanie oczu może mieć charakter kontrolny. Zawsze jest wykonywane u dzieci urodzonych przedwcześnie. Zmiany na dnie oka mogą wskazywać na rozwój wielu chorób. Kardiolodzy zlecają badanie, by ocenić uszkodzenia narządów u pacjentów chorujących na cukrzycę lub nadciśnienie tętnicze. Badanie dna oka pozwala na zdobycie informacji również o zatorach i zmianach miażdżycowych, a także zmianach naczyniowych w narządach. Ponadto badanie to umożliwia rozpoznanie chorób oka, siatkówki, nerwu wzrokowego, ciałka szklistego i błony naczyniowej.

3. Jak przebiega badanie dna oka?

Do badania lekarz używa oftalmoskopu składającego się z czterech soczewek. Specjalista puszcza przez wziernik wiązkę światła przechodzącą przez soczewkę i naświetlającą dno oka. Przed okiem pacjenta trzymana jest soczewka skupiająca, która powiększa obraz.

Podczas badania okulista musi siedzieć blisko, naprzeciw pacjenta, a potem przesuwa się na bardzo małą odległość od rogówki. Niektórzy pacjenci mogą odczuwać dyskomfort w trakcie badania (chwilowe zaślepienie), a także po jego przeprowadzeniu:

• ból głowy,

• pogorszenie widzenia,

• nudności, wymioty.

Wysokie ciśnienie oka powoduje, że gałka jest twarda. Objawy są związane głównie z zastosowaniem leku na rozszerzenie źrenicy. Niekiedy konieczna jest pomoc lekarska, gdyż istnieje ryzyko ślepoty.