Srebro koloidalne – czy wróci do łask?
Kilka lat temu przeżywał swój renesans. Stosowano go w czasie przeziębień i infekcji. Buteleczkę ze srebrem koloidalnym w swoich domowych apteczkach miało wiele rodzin. Używano go zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie, stosując u dorosłych i dzieci. Do dzisiaj wielu naturalistów jest zdania, że to lek dobry na wszystko. Czy faktycznie tak jest?
1. Zanim upowszechniono antybiotyki
Srebro koloidalne znane jest od wieków. Już w starożytności uznawane było za pogromcę wirusów i bakterii. Stosowano je powszechnie, zanim upowszechniono antybiotyki. Bezsprzecznie bowiem srebro koloidalne niszczy bakterie, jak również wirusy i grzyby. Lekarze zalecali sięganie po nie w przypadku całego wachlarza dolegliwości.
Srebro koloidalne może okazać się skuteczne w terapii:
- chorób dziąseł,
- chorób skóry,
- zapalenia spojówek,
- zapalenia zatok,
- zapalenia pęcherza moczowego,
- zapalenia oskrzeli i płuc.
Jego miejscowe zastosowanie łagodzi ponadto podrażnienia wywołane przez ukąszenia owadów.
2. Co to jest srebro koloidalne?
Srebro koloidalne przez specjalistów bywa również określane terminami kolargol lub srebro koloidowe. Jest to surowiec farmaceutyczny, którego używa się w farmacji do produkcji leków. To nic innego jak połączenie srebra z białkiem lub żelatyną.
W aptekach kupić można kolargol jonowy i niejonowy. Ten pierwszy preparat charakteryzuje się żółtą barwą, która zmienia się pod wpływem działania światła słonecznego. Jest chemicznie aktywny – jony srebra wchodzą w reakcje chemiczne, w wyniku czego powstaje azotan srebra, substancja silnie trująca.
Stosowanie srebra koloidalnego jonowego może spowodować poważne problemy ze zdrowiem. Jego działanie lecznicze jest przy tym znikome. Jeśli preparat ten spożywany jest w dużych ilościach, wówczas powoduje argyrię.
Działaniem prozdrowotnym wyróżnia się natomiast srebro koloidalne niejonowe, z którego stosowaniem również nie wolno przesadzać. Jeśli chcemy podawać je dzieciom, zwłaszcza doustnie, koniecznie trzeba skonsultować się z pediatrą.
Specjaliści zalecają używanie srebra koloidalnego zewnętrznie. Preparat ten jest składnikiem wielu maści stosowanych w okulistyce i dermatologii.
3. Srebrzyca
Gdy w organizmie kumulują się duże ilości srebra, wówczas dochodzi do rozwoju choroby zwanej srebrzycą (argyrią). Jej pierwsze objawy pojawiają się stosunkowo późno, bo około roku przy regularnym stosowaniu srebra koloidalnego (jonowego).
Symptomem choroby jest niebieskie zabarwienie przy linii dziąseł. Gdy srebrzyca postępuje, skóra i paznokcie pacjenta barwią się na niebisko (jest to zmiana nieodwracalna).
W przypadku długotrwałego przyjmowania kropli do oczu z dodatkiem srebra, zabarwieniu ulegają gałki oczne, co wynika z gromadzenia się tego pierwiastka w rogówce i torebce przedniej soczewki.
W skrajnych przypadkach dochodzi do zabarwienia na niebiesko moczu, kału, a nawet śliny. Chorobie sprzyja ekspozycja skóry na promieniowanie słoneczne. Srebrzycę powodować może każdy związek srebra.
Jak przekonują zwolennicy naturalnych metod leczenia, srebro koloidalne spożywane w umiarkowanych ilościach przynieść może wiele pożytku. Należy do preparatu tego podchodzić jednak w sposób rozważny i z zachowaniem zdrowego rozsądku.
Można go ponadto stosować w innych celach, choćby do likwidacji roztoczy kurzu domowego lub w czasie prania i prasowania dziecięcych ubranek (preparat ten skutecznie je zdezynfekuje).
Srebro koloidalne nieustannie budzi kontrowersje. Z uwagą przyglądają mu się producenci leków, pochylają się nad nim naukowcy. Nie jest to jednak panaceum na wszystkie dolegliwości i schorzenia. Przed zastosowaniem kolargolu należy mieć na uwadze jego wpływ na organizm, zwłaszcza dziecka, zdając sobie przy tym sprawę z możliwości wystąpienia skutków ubocznych.
